کاش خوشبختی هم مثل مرگ حق بود.

به آستانه محبت تو دامن دامن حاجت میاوریم و صحرا صحرا کرامت می بریم.چه کنیم دست و دامن ما کوچک است و الی دریای احسان تو بی کران است.ای آقا!چه عظمتی داری؟میلیون میلیون انسان به پیشت میاید و مشکلاتش را به تو وا گزار می کند و تو بی منت کلید دریای بی کران خود را به ان ها می دهی.با دلی پر به پنجره ی فولادین تو تکیه می کنم و آن جاست که دلم را برای تو حراج می کنم تا شاید خریدارش باشی.ای آقای غریب،ما چه پر توقعیم؟در حرم تو که وارد می شویم در سقا خانه ی خود گلوی تشنه ی ما را سیراب می کنی،با کبوتران خود بال پرواز به ما می دهی،با پنجره ی فولادین خود دروازه ی مهر و محبت را بر ما می گشایی ولی باز پیش تو گله از مشکلات می کنیم.وقتی سجاده ام را در حرم تو باز می کنم خود را در آسمان ها می بینم و آن جاست که از لطف و کرمت اشک هایم مانند ابر های بهاری به آغوش قالیچه های توی حرمت می پیوندد.ای مولای من! ای امام غریب دنیا عوض شده!به جای این که ما از تو میزبانی کنیم تو میزبان غم و غصه و مشکلات ما هستی.می دانم در مهمان نوازی وفا نکرده ایم ولی ما تو را ان قدر دوست داریم که همان طور که خودت این جا غریبی هزاران غریبه به پیشت میایند و به تو توسل می کنند.ای آقا من همان آهویم که ترس خود را در دامان تو فرو ریخت،من همان آهویم که هنوز ضمانت بدریغ تورا فخر می کند. آقا،نشانی ساده ی تو از یاد هیچ کس نمی رود.ای مولای من! تو واقعا رضایی چون رضایت همه را به خود جلب می کنی.آقای من،مولای من،ای امام غریب دیگر حرفی با تو ندارم.در آخر از همه می گویم : اسلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع)

پایان

.................................................................................................................

پایان

...............................................................................................